Maandag 19-10-2009.
Nadat wij, Ard Smid en Rob Booden, eerst nog de tank eens extra hadden gevuld, zijn we om 04.45u uit Heerhugowaard vertrokken met als doel Sandanski in zuidwest Bulgarije.
De reis ging door Duitsland langs Dortmund via de A3, A2 en de A45 en weer de A3. Dat is misschien een tikkeltje om, maar de ervaring heeft ons geleerd dat deze weg wat vlakker is en er minder wegopbrekingen zijn. Er was dan ook weinig oponthoud en het liep gesmeerd. Het weer was eveneens goed dus ook boven ons geen vuiltje aan de lucht.
We hadden gepland om in Oostenrijk bij Oed te eten, wat bij te tanken (ook zelf) en te slapen. Net bij de afslag belde Maarten Koel ons en vertelde dat zij het toch wel zouden redden om de grens Oostenrijk/ Hongarije te halen. Hij en Jaap Ligthart waren op de terugweg vanuit Breaza in Roemenië. We hebben toen afgesproken elkaar te ontmoeten bij het Paprika hotel aan de Hongaarse kant van de grens. Het was voor ons nog wel een aardig eindje rijden en we kwamen daar dan ook rond 21.30u aan. Een pittig dagje dus.
Maarten en Jaap waren al wat eerder aangekomen, maar hadden op ons gewacht met eten, zodat we gezamenlijk aan de maaltijd konden beginnen. Uiteraard nog heel even nagezeten en wat leuke “annekedotes” uitgewisseld.
Dinsdag 20-10-09.
Na een goede nachtrust hebben we ‘s morgens met zijn vieren ontbeten en zijn we vervolgens snel weer op pad gegaan. Maarten en Jaap richting noordwest en wij zuidoostwaarts.
Ook de reis door Hongarije liep vlot. Het was weer een mooie dag en we hebben diverse reeën gezien, soms dicht achter het hek langs de snelweg. Eigenlijk voor we er erg in hadden, zagen we de richtingsborden met Arad (Roemenie) erop,…. zo vlug als je het nu leest, gaat het nou ook weer niet, maar de gang zat er goed in. De nieuwe weg langs Szeged naar de grens is nog niet klaar. Er wordt wel hard aan gewerkt, maar we moesten dus nog door de stad heen.
De grensovergang liep redelijk. We moesten eerst wel aansluiten in een tamelijk lange rij vrachtauto’s waardoor herinneringen aan oude tijden bovenkwamen. Waarschijnlijk was het wisseling van de wacht geweest want plotseling kwam er beweging in de rij en daarna ging het toch goed.
We volgden de borden richting Arad en op de rondweg daar stonden we een flinke tijd stil bij een paar spoorwegovergangen. Aan de andere eind van de rondweg was er ook weer een spoorwegovergang.
Een paar voor ons rijdende vrachtauto’s reden gewoon door het rode licht, maar omdat het toch al een tijdje rood knipperde en er aan de andere kant ook al een personenauto stond met daarachter een rij voertuigen leek het mij, Rob, toch beter om maar te stoppen. Nadat wij enige minuten (+10) stil gestaan hadden en er op het spoor niets anders gebeurde dan dat diverse personenauto’s overstaken, is Ard op de spoorbaan gaan kijken. Hij zag geen trein aankomen en omdat we deze avond toch nog een eindje verder wilden komen, zijn we toen maar overgestoken. Die ene bestuurder van de personenauto was het daarmee niet helemaal eens. Ook de machinist van de lange goederentrein, die er toch wel heel in de verte (langzaam) aankwam, vond het toen kennelijk dat het tijd werd om zich zichtbaar te maken en de lichten van zijn locomotief aan te doen.
Maar afijn, we gingen verder en zagen daarna al gauw de borden van Timisoara. We namen in deze inmiddels al donkere stad even een verkeerde weg richting centrum, maar bij navraag zijn we er toch weer redelijk snel uitgekomen.
Omdat het in deze tijd nogal vroeg donker wordt en de rijuren nog lang niet op waren, zijn we maar doorgereden; het avontuur tegemoet. De wegen waren soms in zo’n slechte staat dat we het echt als “hobby-rijden” bestempelden, maar dat is veel leuker dan de saaie snelweg,..TOCH?
Overal was men bezig met het vernieuwen van de weg met de daarbij behorende wegversmallingen en verkeerlichten. We gingen even goed gestaag door en we deden of het heel gewoon was. Er waren ook heel goede stukken met nieuw asfalt,…maar dan wel weer zonder witte strepen. De weg ging daarbij over berg en dal en door een bosrijk gebied. Dat maakt het in het donker ook wel weer spannend, zeker als je door de lichten van een grote tegenligger de zijkant van de rijbaan niet ziet. Kortom een mooie en spannende route, waarbij je met vier ogen moet kijken.
We hebben de nacht doorgebracht op een bewaakt parkeerterrein bij een klein chauffeursrestaurant.
Woensdag 21-10-09.
Na de “veDe Donau bij Orsovarplichte” nachtrust zijn we verder gegaan met de tocht naar het zuiden. Vooral het stuk voor en na Orsova is heel mooi. Eerst rijd je door de bergen en langs kleine riviertjes en vervolgens rijd je hoog langs de Donau, die daar erg breed is en de grens vormt tussen Roemenië en Servië. Er ligt daar ook nog een grote stuwdam in de rivier met aan beide zijden sluizen en een elektriciteitscentrale. Erg mooi en indrukwekkend om te zien allemaal.
Vanaf Drobeta maak je dan weer een slinger landinwaarts, naar Craiova. Dat is de weg richting Boekarest en die is goed. Vanaf Craiova moesten we echter een smaller en duidelijk minder goed weggetje op naar Bechet, waar wij de pont zouden nemen om de Donau over te steken.
Nadat we die pont gevonden; € 91,= betaald en een tijdje in het zonnetje gewacht hebben, zijn we over gestoken naar Bulgarije, naar Orjahova.
krap op de pont
Dankzij informatie van andere chauffeurs op de pont vonden we daar al vlug de juiste route om Vraca heen en richting Sofia. Plotseling gaf de TomTom aan dat we rechtsaf moesten slaan en ook een klein bordje op de oprit vermelde aansluitend dat dit richting Sofia was en zo zijn we via een nieuwe route naar – en een deel om Sofia heen gereden. Het is wel een stukje omrijden, maar het is een heel mooie weg met aan beide zijden industrie en op diverse stukken grote en nieuwe winkelcentra . We hebben zo een groot gedeelte van de oude en slechte weg en het centrum van Sofia voorbij gereden. We kwamen uit op de grote kruising waar we normaal rechtsaf gaan en nu dus linksaf moesten. Na het stuk met de kinderkopjes en de tramrails waren we vrij snel Sofia weer uit.
Het oorspronkelijke idee was geweest om voor of in Sofia op een bewaakte parkeerplaats de nacht door te brengen en de volgende morgen naar Sandanski te rijden.
We waren echter zo goed op tijd (het begon net te schemeren), dat we besloten door te rijden, want om nu zo vroeg in de avond op een afstand van 150 kilometer van Sandanski een parkeerplaats op te zoeken en de nacht in de auto door te brengen, terwijl er daar een hotelbed op ons wachtte. . . .
Dan zal je het altijd zien, want bij Dupnica was men uitgebreid met de weg bezig waardoor we nogal wat tijd verloren. We besloten daarom toch maar wat te eten in een wegrestaurant, anders zou dat er zeker bij inschieten.
Inmiddels was via onze contactman in Sandanski, Mitko Zachariev, het hotel ingelicht van onze late komst.
Het was geen probleem en Mitko stond ons al op te wachten. We hebben de auto achter op het terrein van het tegenover gelegen ziekenhuis geparkeerd, even wat gedronken en toen toch maar snel de kamer opgezocht. Het was weer een lange dag geweest.
Donderdag 22-10-09.
Bij de koffie in het zaaltje naast Mitko’s kantoor was het ook handjes schudden met de bekenden die langs kwamen om gedag te zeggen. Helaas was de directeur van het ziekenhuis dokter Tonev niet aanwezig. Hij was voor een cursus ten behoeve van hartoperaties in Sofia, maar zijn assistente nam de honneurs waar. Vervolgens zijn we de trailer gaan lossen. Mitko had de diverse mensen al ingelicht en ook een losploeg opgetrommeld.
De loshulp was geweldig, zelfs de zusters en doktoren hielpen uitladen. Nou ja uitladen. . .ze keken wat er allemaal gelost werd. Mitko zag er op toe voor wie wat bedoeld was en dan laden ze die spullen op invalidenwagentjes en namen het mee naar hun afdeling .
Het geheel was een gezellige bezigheid met allerlei mensen om ons heen en een duidelijk hoorbare Mitko. Op een gegeven moment moest zelfs de defect ambulance die Ard samen met Theo van Vilsteren hier naartoe had gereden uit ambulance uit garagede garage om ruimte te scheppen voor de gebrachte goederen.
Wat we zo zagen liep het allemaal als een trein en even na de middag kwam het sein: “Auto leeg”. De oplegger werd uitgeveegd en wij gingen de spullen die bestemd waren voor de familie Steenbergen in Roemenie op hun plaats te zetten.
Na de lunch zijn we naar het gemeentehuis gegaan om de CMR te laten ondertekenen voor de ontvangst van de goederen voor de gemeente. Met een koel glas water werd e.e.a. besproken met de verantwoordelijke locoburgemeester Babalev. Hij vertelde dat de gemeente Sandanski erg blij was met de hulp die onze stichting al verleend had en nog verleende.
Ook deze keer waren er weer diverse goederen gebracht die de minder bedeelden van de gemeente goed konden gebruiken. We moesten de thuisbasis hartelijk bedanken en de groeten over brengen, ,,, bij deze dus ,,,
’s Avonds werden we door Mitko uitgenodigd voor een diner in een plaatselijk restaurant met een klein groepje uit het ziekenhuis. Het was erg gezellig en we hebben over allerlei dingen gesproken. Natuurlijk hebben ze ook uitgelegd wat we nu eigenlijk aan het eten waren. Het was heel lekker en we moesten steeds maar meer eten tot we echt “rondom vol” waren. Gelukkig werd daarna de eigen “BOB” opgeroepen en werden we boven bij het hotel afgezet.
Vrijdag 23-10-09.
Na een goede nachtrust en ontbijt hebben we bij Mitko koffie gedronken. MelnikDaarna hebben we tocht gemaakt naar het toeristenplaatsje Melnik. Dit “autoloze” plaatsje wordt omgeven door hoge zandduinen en in de omgeving worden veel wijndruiven verbouwd. Mitko is erg trots op het dorp, mede omdat hij er vroeger veel tijd heeft doorgebracht bij zijn oma die er woonde.
We gingen een restaurant(je) binnen en Mitko stelde ons voor aan de eigenaar. Deze man was vroeger de plaatselijke arts geweest die na zijn pensionering de wijn proevenfamiliezaak had voortgezet. Hij liet heel trots zijn wijnkelder zien en liet ons ook de wijn keuren; heel lekker! Omdat wij ’s middags nog zouden vertrekken, wilden wij niet meer dan een klein glaasje. Zijn vrouw vulde daarop een fles voor ieder van ons om mee te nemen naar huis (om even vooruit te praten: na thuiskomst hebben Ard en zijn familie hem, onder het moto: “wat goed is moet je niet laten verzuren”, direct soldaat gemaakt). Bij een ander restaurant, ook natuurlijk met bevriende eigenaar, hebben we nog een heerlijk ijsje genomen.
We hadden afgesproken met Mitko dat wij uiterlijk om 13.00 uur weg wilde rijden dus verlieten wij Melnik op tijd. Eerst moesten we toch nog even bij het kinderdagverblijf Sklave 1kinderdagverblijf in Sklave kijkKinderdagverblij Sklave 2en, daar kwamen we toch vlak langs. Het ziet er nog steeds erg mooi uit. Omdat we voorgaande keren er telkens op zondag waren geweest, was het leuk om het nu eens gevuld met kinderen te zien.
Nadat we terug waren in Sandanski, hebben we onze spullen gepakt en in de auto gelegd. Daarna kregen we nog een lunch in het kantoor van de afwezige dr. Tonev.
Mitko vertelde ons hierbij dat iedereen blij was met de spullen die we hadden gebracht en dat er hier en daar wat jaloerse blikken waren gevallen tussen de artsen en verpleegsters. Dat was ons ook al opgevallen. Ook vertelde hij dat de verdeling trouwens toch een ingewikkelde zaak was. Na ons vertrek moest hij van alles wat in het ziekenhuis was binnengekomen en uitgedeeld, een protocol opmaken wat ook de ontvangers moesten tekenen. Dat is daar nog zo.
Om 13.30u namen we afscheid en vertrokken we uit Sandanski
Nu onderweg naar Roemenie en de familie Steenbergen. Na een vlotte weg richting Sofia en een minder vlot maar mooi stuk binnendoor, gingen we weer richting de pont om de Donau over te steken. Deze keer degene die tussen Vidin en Calafat vaart. Dat kwam ons beter uit voor de weg naar Ostruvul Corbului, maar daarover zo meer.
Bij aankomst in Vidin, rond 20.15u, was de pont net vol en of we maar wilden wachten. Hij zou elk uur varen. Dat viel echter tegen; hij kwam wel terug en legde aan, maar wij mochten er niet op. We hebben ruim 3½ uur gewacht; waarschijnlijk tot er genoeg auto’s stonden om een overtocht rendabel te maken. Het was ruim 01.00 uur geweest toen de overtocht naar Roemenië begon. Vignetten kopen en daarna door Calafat de juiste weg zoeken.
Van de weg die we zochten, waren we niet zeker of die door ons mocht worden bereden want daar hadden we al eens problemen op gehad( zie het verslag van de rit naar Bulgarijë van afgelopen maart). Er stonden een hele serie borden met beperkingen voor vrachtverkeer bij de kruising. We waren nu echter vrijwel leeg en de asdruk moest nu onder het maximum toegestane liggen, dus de gok gewaagd. Het scheelde een heel eind omrijden langs Craiova.
Onderweg werden we, midden in de nacht, toch aangehouden door de politie. Papieren controle en Ard moest meelopen naar zijn auto en mocht (moest) blazen. Allemaal nullen, geen alcohol, dus weer een vriend erbij en verder geen problemen, daarom snel doorgaan.
Tot op bijna het eind was de weg fantastisch, mooi en glad. Daarna in een wat bergachtig gedeelte was men nog bezig de weg aan te passen. Daar zijn we ook nog een keer de fout in gegaan, door een “lekker handig” geplaatst bord. Dit stond in een bocht naar rechts om een bergwand, pal bij de afslag. Daar moest vrachtverkeer dus linksaf. We waren er al een eindje voorbij tot dat doordrong. Achteruit rijden op die slingerweg in het donker was geen optie, dus gokken maar weer. We zijn er gekomen.
Zaterdag 24-10-09.
Vlakbij de woning, Casa Nehemia, van de familie Steenbergen zijnDonau 2 we gaan slapen. Bij daglicht werden we van harte uitgenodigd om het weekend daar te blijven. We kregen eten en drinken plus een eigen twee persoonskamer met wc en douche, vlak aan de Donau dus wat wil je nog meer.
Ostrovul Corbului is een klein dorpje vlak bij Hinova in één van de armste en meest achtergebleven gebieden van Roemenië. De Waterput bij Hinova (RO)gastvrije Ellie Steenbergen was zeer blij met de gebrachte spullen; die kon ze uitdelen aan de arme mensen in de omgeving. Gerrit liet ons die omgeving later op dag zien en zijn we op bezoekop bezoek geweest bij een gezin waarvan de man klusjes doet voor de familie Steenbergen. Later ook nog een nieuw gebouwd kerkje, ergens in een klein dorpje. De sociale controle was daar prima voor elkaar, want de buurman hoorde wat en kwam direct naar buiten. Hij herkende Gerrit en kwam even bij praten.
Zondagmorgen 25-10-09.
We zijn met Gerrit en zijn zoon Thomas naar een kerkdienst geweest, die Gerrit samen met een Roemeense evangelist voorging. Deze kerkdienst werd gehouden in een klein dorpje waar je niet anders kon komen dan over slechte tot heel slechte Gerrit voor de kerk.wegen. Gerrit vertelde dan ook dat een heel groot gedeelte van de jeugd er was weggetrokken naar de stad. Het dorpje lag wel in een schitterend heuvelachtig natuurgebied. Gelukkig hadden we er goed weer bij.
Het was indrukwekkArd met kerkgangersend om te mee te maken hoe Gerrit zijn geloof uitdroeg en hoe het opgenomen werd door de aanwezigen. Thomas, die later dit werk ook wil gaan doen, vertaalde alles wat gezegd werd voor ons. Net zo als de rest van de familie spreekt hij vloeiend Roemeens en het plaatselijke dialect.
Terwijl die familie ‘s middags naar de plaatselijke kerk gingen, zijn wij een tukje gaan doen omdat we ’s nachts kort na twaalven wilden vertrekken.
Maandag 25-10-09.
Na een hartelijk afscheid reden wij om ongeveer 01.30 uur de poort uit, richting huis.
Na een kort stukje kwamen we op de weg die we heen ook gereden hadden, dus met de bekende goede stukken nieuw asfalt (zonder witte lijnen), maar met nog meer hele slechte stukken weg langs afgronden, dus heel spannend. Zeker in de mist die we af en toe erbij kregen. Toch ging het nog redelijk snel omdat er in de nacht weinig verkeer was. Timisoara gingen we nu in één keer goed door en ook Arad passeerden wij voor de grote drukte.
Bij de grens Roemenie – Hongarije ging het ietsje traag, maar met een half uurtje waren we toch aan de andere kant. Bij de Lomo, net voorbij Boedapest, smaakte de “uitsmijter” prima en ook de grensovergang naar Oostenrijk kruisten we heel snel. In de buurt van Wenen hoorden we dat een auto met de gebroeders Bol bij Passau Oostenrijk binnenreed. Zij waren onderweg naar Iasi in oostelijk Roemenië. We spraken af om samen in Oed te eten. We kwamen daar kort na elkaar aan en stondenSamen tanken in Oed (A) gezamenlijk te tanken. Het was heel gezellig tijdens de maaltijd, maar kort nadat ook onze magen waren gevuld, ging ieder weer zijns weegs. Niet lang daarna werden wij door hen gebeld met de mededeling dat zij aan de kant waren gezet, omdat het een “vrachtautovrijedag” zou zijn, vanwege de herdenking van een heilige. Een beetje vreemd, want wij kwamen toch nog wel vrachtauto’s tegen en ook hebben wij wel politie gezien.
Ons is het wel gelukt om Oostenrijk uit te komen. Het plan om te wisselen aan de grens hebben we om onduidelijke redenen gewijzigd naar een parkeerplaats vlak daar voor. Waarschijnlijk was dat een gouden greep, want op het parkeerterrein bij de grens was het een soort van puinhoop, die werd afgesloten door politieauto’s met zwaailichten. Ook aan de overkant, Oostenrijk in, stond de weg helemaal vol met vrachtauto’s. Wij gingen als de weerwind de grens over om nabij Regensburg te gaan slapen, dat werd ook wel tijd.
Dinsdag 26-10-09.
Lekker onze slaapuren gemaakt, koffie gezet en weer verder nu echt huiswaarts.
Behoudens kleine ophoudingen bij werkzaamheden waren de wegen ook heel rustig en de reis door Duitsland liep dan ook heel goed. Bij restaurant “De Barriere”, vlak over de grens bestelden we een echte Hollandse uitsmijter met echte Hollandse koffie erbij.
Tenslotte waren we lekker op tijd weer op de basis in Heerhugowaard, na een mooie en avontuurlijke reis van meer dan 5000km. Een reis die ons ook nog veel voldoening heeft gegeven omdat wij weer een boel mensen hebben kunnen laten merken dat zij er niet helemaal alleen voorstaan.
Ard Smid en Rob Booden.
Nawoord:
De week nadat wij bij hen waren geweest, zijn Gerrit en Elly Steenbergen naar Nederland gekomen, omdat Gerrit last van zijn hart kreeg. Hij had dit enige jaren geleden ook al eens gehad. Het bleek dat Gerrit gedotterd moest worden, hetgeen kort daarop ook gedaan is. Hierbij is een onverwachte en zeer nare complicatie opgetreden. Gerrit heeft namelijk een herseninfarct gekregen. Als gevolg daarvan is hij momenteel verlamd aan de linker zijde. Op het moment van schrijven verblijft hij in verpleegtehuis Antonius, IJsselmonde in Rotterdam.
