Op dinsdag 17 maart vertrokken vier leden van Stichting Promotie naar Bulgarije met 2 trucks vol hulpgoederen, Rob Booden, Jaap Koning, Maarten Koel en Jan Nome waren dit keer de chauffeurs. De 1e dag bereikten we Wenen een rit van 1.240 kilometer, bij de truckstop van OMV was net de keuken van het reguliere restaurant dicht, wel was Burger King nog open zodat we niet met een lege maag naar bed hoefden.
Woensdag 18 maart reden we soepeltjes via Hongarije naar Roemenië. De wegen in Roemenië hebben veel te lijden gehad in de strenge winter. De vele gaten en het reparatiewerk zorgden voor
nogal wat oponthoud. Hierdoor kwamen we niet op de geplande bestemming aan, maar moesten eerder een stop maken. Wel lekker gegeten en iedereen plus de kachel rookte er lustig op los.
Donderdag 19 maart. Na een goede nachtrust gingen we de volgende dag op weg naar ons 1e losadres bij het plaatsje Hinova aan de Donau, niet ver van de grens met Bulgarije. Een rit over een slechte weg maar met mooie vergezichten.
We werden hartelijke welkom geheten door de familie Steenbergen die pal aan de Donau woont en in deze arme en vergeten streek, naar beste kunnen, de plaatselijke bevolking helpt. De Donau is op dit punt nog de grens met Servië.
Voor hen hadden we van de stichting “Hulp Oost Europa”, afdeling Delft, conserven, waspoeder, luiers, schoolmeubelen, etc. meegekregen en zelf hebben wij daar nog een paar pallets Verkade koek bijgedaan en een nieuwe wasmachine. Ze waren/zijn er heel blij mee.
Na een heerlijk lunch namen we afscheid van deze aardige mensen. Kort daarna hadden we Gerrit echter al weer nodig. We werden aangehouden door de Roemeense politie, omdat we op een weg reden waar dat niet mocht, i.v.m. te hoge asdruk. Er gaat hier echter veel vrachtverkeer langs en het was de kortste route, dus na overleg met Gerrit hadden we deze keuze gemaakt. Het dreigde echter behoorlijk ut de hand te lopen want € 1.500 boete, omdraaien en rijden via Craiova was de mededeling. Gelukkig wilde een van de ambtenaren via de mobiele telefoon met Gerrit Steenbergen in gesprek, met als gevolg dat we zonder boete verder mochten rijden. (?) Later hoorden wij dat dit kwam omdat wij hem gelost hadden.
De veerpont over de Donau bij Calafat was toen niet ver meer. Hier is de Donau de grens tussen Roemenië en Bulgarije en aan de Bulgaarse kant ligt Vidin.
Na enkele kilometers in Bulgarije werden we opnieuw aangehouden. Dit keer was het probleem de tachoschijven, een kleine storing in de tachograaf gaf wat extra streepjes. Ook hier zouden we een boete voor krijgen van € 1.500,-. Uiteindelijk bleek € 100,- genoeg te zijn, maar dan uiteraard zonder bon.
Na nog 100 kilometer te hebben gereden hebben we de trucks op een parallelweg in Montana stilgezet en zijn we gaan eten en slapen.
vrijdag 20 maart. Op verzoek van Agnes van Uggelen hebben we op de ringweg van Sofia, een aantal dozen met lappen stof afgegeven aan George, een vertegenwoordiger van Stichting Kindertehuizen Bulgarije. http://www.kindertehuizenbulgarije.nl/ Deze lappen worden in een atelier gebruikt waar meisjes uit een kindertehuis werken en naailes krijgen. Als deze meisjes op18 jarige leeftijd uit een kindertehuis komen en ze hebben geen familie en/of werk loopt het vaak niet goed af met ze. Dit werkgelegenheidsproject helpt hun leven de juiste richting te geven.
Om half drie kwamen we aan in Sandanski waar Mitko, één van onze contactpersonen, ons al direct opmerkte. We kregen koffie en wat lekkers in de kamer van dokter Tonev, directeur van het plaatselijk ziekenhuis. De laatste nieuwtjes werden uitgewisseld. Na een opfris beurt in het hotel waar we de komende drie nachten zouden doorbrengen, hebben we de avond doorgebracht met Mitko en Lilia Bakalova, een interniste die we al lange tijd kennen. Een mooie gelegenheid om bij te praten onder het genot van een heerlijk maaltijd.
Op zaterdag 21 maart zijn we begonnen met het lossen van de truck met bestemming Sandanski. Kleding, koek, huishoudelijke artikelen etc.etc. werden overgeladen in kleine vrachtwagens met bestemming de zigeunergemeenschap en het tehuis voor gehandicapten vrouwen in Razdol. De ziekenhuis benodigdheden bleven bij het ziekenhuis.
Na het lossen vertrokken we naar het dorpje Sklave, waar met onze ondersteuning een kinderdagverblijf is gerenoveerd. We konden nu het eindresultaat bewonderen. Het ziet er geweldig uit! De kleine kinderen worden hier opgevangen terwijl hun ouders werken, verder doet het gebouw dienst als gemeenschapsruimte. Op het resultaat kunnen ze trots zijn.
Na dit bezoek hebben van een lunch genoten in het kantoor van Mitko samen met de directrice van het tehuis voor gehandicapte vrouwen in Razdol en de loco burgemeester van de gemeente Strumyani, waar Razdol onder valt. Met onze ondersteuning is dit tehuis al aardig opgeknapt, maar nu loopt de afwerking vast op het gebrek aan financiën.
Na de lunch zijn we met 6 personen in een Opel Corsa gestapt met de bedoeling deze locatie te bezoeken. Door de zware sneeuwval lukte het echter jammer genoeg niet de berg op te komen.
In een restaurant hebben we daarna gezamenlijk gegeten en gesproken over de dingen die nog ontbreken om na vele jaren dit project af te ronden.
Zondag 22 maart 2009 hebben we in Blagoevgrad het ontmoetingscentrum, waar gehandicapten uit deze stad samenkomen en waar allerlei activiteiten plaatsvinden, bezocht. In de wintermaanden staat alles echter op een laag pitje omdat ze de verwarmingkosten niet kunnen betalen. Onze Engels sprekende contactpersoon Biliana had een dagn eerder een kindje gekregen, dus voor haar was het onmogelijk om te komen. Wel hebben we telefonisch contact gehad met haar. Met de andere mensen was het moeilijk communiceren omdat ze één taal spreken en die is niet de onze. We zagen in het centrum wel al een flink aantal “voedselpakketten” klaar staan om verdeeld te worden. Stanka (de leidster van het centrum) was erg blij met de door ons meegebrachte kinderbijbels.
Terug in Sandankski zijn we samen met Mitko door de stad gereden. We waren met name geïnteresseerd hoe en waar de zigeuners wonen. Deze blijken in Sandanski veelal in flatgebouwen tussen de andere Bulgaren te wonen. Van serieuze discriminatie is daar dan ook geen sprake. Er zit een vertegenwoordiger van hen (Zigeunerbond) in de gemeenteraad en er is ook een soort clubhuis voor hen van waaruit de door ons gebrachte spullen werden verdeeld.
Na dit bezoek hebben we een rondleiding gekregen in het ziekenhuis van Sandanski, de vooruitgang in vergelijking met de 1e keer dat we hier kwamen is enorm. Het is een gemeentelijk ziekenhuis en de samenwerking met het gemeentebestuur is
heel goed. Het zijn pragmatisch ingestelde mensen die veel voor elkaar hebben gekregen. Voor ons natuurlijk mooi om te zien dat onze spullen goed terecht zijn gekomen en dat al onze moeite en werk van de afgelopen jaren niet voor niets is geweest. Er blijft nog van alles te wensen maar het gaat de goede kant op.
Zondagavond hebben we, op uitnodiging van het gemeentebestuur van Sandanski, heerlijk gegeten in gezelschap van de burgemeester A. Totev, de loco burgemeester V. Babalev ,de financiële man M. Timchev en onze contactman Mitko Zachariev.
Allerlei zaken zijn aan de orde geweest. De burgemeester sprak zijn oprechte waardering uit voor wat wij doen voor de mensen in Sandanski en omgeving. Onze indruk is dat het gemeentebestuur goed omgaat met de belangen van de plaatselijke bevolking.
Het gemeentebestuur bestaat uit vertegenwoordigers van de verschillende dorpen en zoals gezegd, ook iemand uit de zigeunergemeenschap. Belangrijk is dat ze middelen uit Europese fondsen binnenkrijgen, de financiële man is hier druk mee.
De economische crisis gaat ook niet aan Sandanski voorbij, maar het woord crisis kennen ze al vele jaren en heeft voor hen een andere betekenis dan voor ons.
Maandag 23 maart zijn we naar ons laatste adres gereden; een groot ziekenhuis in de plaats Veliko Tarnovo. Onze contactpersoon Richard Smits ging ons voor in de stad. Het gaat om een ziekenhuis waar 300.000 inwoners van die regio van Bulgarije afhankelijk zijn, enorm groot en oud. De neef van Richards vrouw, die hier werkt, gaf ons een rondleiding.
Ondertussen heeft een dokter Jaap Koning onderzocht. Er zijn röntgenfoto’s gemaakt etc., omdat Jaap ontzettend last van zijn maag had gekregen. Nadat hij een infuus had gekregen mocht hij weer met ons mee naar het hotel.
De spullen die we gebracht hadden, konden ze goed gebruiken. Ook spullen die niet direct geschikt zijn voor gebruik in een ziekenhuis zouden hun weg vinden naar arme mensen in de stad. Aan alles te zien, zijn deze daar niet moeilijk te vinden.
Samen (maar zonder onze Jaap) met de neef van Richard en de directeur van het ziekenhuis hebben we een genoten van een heerlijk maaltijd. Ook hier ging het gesprek weer over de noden van de mensen in deze stad en die van het ziekenhuis in het bijzonder. De kennis is wel aanwezig, maar aan de goede spullen ontbreekt het. Bewonderenswaardig hoe ze zich hier mee weten te redden overigens.
Op dinsdag 24 maart zijn we weer aan de thuisreis begonnen, dit keer via de brug bij Ruse over de Donau, vlakbij Boekarest. Hier weer een klein probleem, per abuis reden we de grenspassage voor personenauto’s op. Een vriendelijk beambte maakte ons hier in het Engels opmerkzaam op. Het leek met een sisser af te lopen tot hij begon over een ticket. Een briefje van € 20,- deed wonderen. Via een mooie route dwars door Roemenië bereikten we onze “vaste” pleisterplaats Route 60, 75 km voorbij Cluij Napoca op weg naar de grensovergang nabij Oradea. Jaap voelde zich nog steeds niet lekker en kroop in z’n mandje. Met z’n drieën hebben we wat gegeten, Jan ging onverdroten door met moppen tappen, dus lekker gegeten en ook nog gelachen.
Woensdag 25 maart merkten we bij het opstaan dat het aardig was gaan sneeuwen.We moesten nog 1 bergpas nemen en het zag er niet goed uit. Dat bleek later ook. We raakten vast in een file i.v.m. een aanrijding en van de andere kant konden ze de heuvel niet opkomen. Uiteindelijk konden we toch nog lekker opschieten en kwamen we tot de plaats Oed in Oostenrijk, 132 kilometer voorbij Wenen. Hier staat een nieuw tankstation met restaurant, douchegelegenheid etc. Prima voor elkaar. Drie van ons namen het er nog even van en Jaap nam een kopje kamille thee.
Donderdag 26 maart om 23.30 uur waren we weer op de thuisbasis in Heerhugowaard na een rit van 5.580 kilometer, waar we met een goed gevoel op terugkijken. Met Jaap gaat het al weer een stuk beter gelukkig.
