Er is weer een hulptransport naar Breaza en omgeving in Roemenië gegaan. Van maandag 7 tot en met zaterdag 12 december zijn Jaap Ligthart, Klaas Groot en Maarten Koel hiermee onderweg geweest. Met 1 chauffeur minder dan gebruikelijk is het rijden en het lossen van de door ons gebrachte spullen toch goed verlopen. Het waren transportcombinaties nr 29 en 30 in dit jaar van onze stichting, dus we hebben zo langzamerhand wel enige ervaring.
In Breaza werden we weer gastvrij ontvangen door Imola en Csaba en de rest van de familie. De kinderen vonden het ook weer spannend allemaal en waren blij ons te zien.
De noodzaak van dit soort transporten neemt helaas snel toe. Het gaat in Nederland al niet goed met de economie en veel mensen moeten daardoor een stapje terugzetten, maar in Roemenië is het allemaal net even erger. Een hoop mensen daar begonnen juist uit het dal te klimmen en kregen het iets beter. Daarmee bedoel ik een gebruikte auto, een koelkast, een televisie etc.. Er was meer werk, meer geld en banken waren ruimhartig met het verstrekken van consumptieve kredieten. Nu de economie in elkaar gezakt is, komt voor deze groep de klap des te harder aan. Bovenop hun “normale” problemen ook nog eens de problemen van het moeten terugbetalen van hun schulden.
Veel mensen met een baan bij de overheid verliezen deze positie, want het aantal ambtenaren moet teruggedrongen worden. Al een hele tijd is er geen “normale” regering o.a. met als gevolg dat de EU en het IMF terughoudend zijn met het verstrekken van nieuwe leningen etc. Dit heeft weer tot gevolg dat ziekenhuizen, scholen en andere overheidsinstellingen minder of veel te laat geld ontvangen om hun personeel te betalen. Zo is er een vicieuze cirkel ontstaan die slechts met veel moeite is te doorbreken.
Om een paar voorbeelden te noemen, een paar weken terug zijn Charles en Bert naar Botosani geweest o.a. met allerlei medische artikelen zoals bedden, verbandmiddelen etc..Het betreffende ziekenhuis was hier heel blij mee. Crisiti onze contactpersoon daar mailde mij dat een andere ziekenhuis hem ook om hulp had gevraagd, er is daar geen geld meer om zelfs maar Paracetamol te kopen.
Nog een paar andere, voor ons moeilijk te bevatten, verhalen kwamen ter tafel. In het huisje wat is gebouwd voor Eva en Augustin in Solovastru woont ook de zoon met zijn gezin. In het door Roelof Bus geschreven verhaal hierover is te lezen hoe hij een deel van zijn been is kwijtgeraakt (het verhaal van Roelof staat op onze website). Tijdens de bouw vertelde hij aan Csaba dat hij in een aantal grote steden is geweest o.a. Parijs. Dit kwam door toedoen van iemand die mensen met een handicap inhuurt om te gaan bedelen in deze steden. Hij zorgde voor vervoer en onderdak in ruil voor het grootste deel van de opbrengst!
De revolutie en de moord op de Ceauşescu’s is in december 20 jaar geleden, Csaba en Imola waren in die tijd nog kleine kinderen, maar hebben e.a. bewust meegemaakt. De vader Csaba was op dat moment werkzaam aan de bouw van het absurde paleis in Boekarest. Alle bouwvakkers uit het hele land werden daar verplicht te werk gesteld voor een paar jaar. Vaak tegen hun zin en ver weg van hun familie. Eens in de drie maanden mochten ze even naar huis. Wel kregen ze dubbel salaris, hun oude baas moest ook het loon blijven betalen.
Toen het geweld losbarste, wist niemand wat er werkelijk gebeurde. Voorstanders en tegenstanders, alles liep door elkaar en niemand vertrouwde nog langer elkaar. Wapens waren ruim beschikbaar en hierdoor zijn heel veel slachtoffers gevallen.
(Op deze site is hier e.a. over te lezen: http://home.planet.nl/~zweed022/OostEuropa2_rechts.htm. En natuurlijk ook op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Nicolae_Ceau%C5%9Fescu. Actueel nieuws over Roemenië in het Nederlands staat op deze site: http://www.nederland.ro/ )
De vader van Csaba wist de dans te ontspringen en is na veel ontberingen veilig thuis gekomen bij zijn gezin in Reghin. Het heeft wel de nodige littekens bij hem achtergelaten.
In het dorp Breaza wist men niet of nauwelijks wat er allemaal gebeurde en pas veel later is het voor de bewoners van dit soort dorpen duidelijk geworden wat er echt aan de hand was.
Dit was dus wat we woensdagavond zo eens zaten te bespreken aan de keukentafel in Breaza.
De rit naar Breaza is vlot verlopen, maandagochtend om 3.30 uur reden we weg uit Heerhugowaard, we kwamen tot Oed in Oostenrijk waar de we nacht hebben doorgebracht. De volgende dag zijn we gestopt bij Route 60, vooral omdat het vroeg donker is in deze tijd van het jaar. Woensdag waren we om 9.15 uur in Breaza, met hulp van een man of 12 hebben we de twee trailers gelost, veel werk maar vele handen maken licht werk.
Klaas heeft nog een partij kleding uit Urk naar Tirgu Mures gebracht.
De helpers waren weer blij met hun pakket, onze mensen ter plaatse idem met alle goederen die we gebracht hebben die via hun netwerk weer een goede bestemming krijgen. Zo vlak voor de winter kwam dit goed uit.
Donderdag zijn we naar Solovastru gegaan om het nieuw gebouwde huisje te bekijken. Het viel 100% mee een prima bouw, stevig, warm en droog. De kachels branden er heerlijk. Het contrast tussen oud en nieuw kan haast niet groter. De bewoners waren blij en tevreden.
Het oude hutje gaan ze opstoken in de kachel. Ik hoop dat ze in staat zijn het erf een beetje op te knappen en dat ze hun leven een beetje op de rit krijgen. We blijven deze familie volgen, ook Roelof en Clara blijven zich bekommeren over hen.
Op het verzoek van de buurvrouw om ook eens bij haar te komen kijken, konden we geen nee zeggen. Van een afstandje had ik de bouwval al eerder zien staan, maar nu dichter bijgekomen was het wel even schrikken.
Een hopeloze en levensgevaarlijke situatie voor een gezin met vijf kinderen. De jongste is een klein beetje ouder dan onze kleinzoon Tristan.
Het pijnlijke gevoel van het verschil tussen deze werkelijkheid en de onze, lijkt dan nog wel harder binnen te komen. De moeder deed wel haar best; de kinderen zaten redelijk in de kleren, ze deed de was en hield de moed erin. De kinderbescherming had haar kinderen eens uit huis gehaald, op zich begrijpelijk gezien de leefomstandigheden. Haar rechten als moeder zijn echter sterk en met veel moeite heeft ze haar kinderen nu weer thuis.
Het perceel grond is van haar moeder geweest. Daarop ligt een stuk aan de “normale” weg, wat een goede plek is om een ander huisje te bouwen. Met gemengde gevoelens namen we afscheid van de mensen daar.
Na nog een keer koffie gedronken en een broodje gegeten te hebben in Breaza begonnen we donderdagmiddag aan de thuisreis. We kwamen tot net over de grens in Berretyoujfallu waar we de nacht door gebracht hebben. Vrijdag weer vroeg eruit en we kwamen tot Neumark in Duitsland. Zaterdag hebben we de laatste 750 kilometer gereden tot Heerhugowaard. In totaal stond er 4.100 kilometer op de teller. Weer een geslaagde reis.
Alle foto’s zijn hier te zien.
De actuele situatie op vrijdag 18 december 2009
De familie in het oude huisje liet ons niet los. Hier moest toch iets aan gebeuren, na overleg met onze trouwe sponsors is dat gelukkig ook mogelijk.
Csaba en 2 mensen uit Breaza zijn samen met de vader van het gezin waar het om gaat, ondanks de winterse omstandigheden, druk bezig met het maken van een fundering. Als het meezit is het morgen klaar! Door een speciale toevoeging in de cement is er tot – 15 0C geen gevaar voor stukvriezen. De leverancier van het houten huis van 5 x 6 meter plaatst de woning in de 1e of 2e week van januari.
Roelof en Imola gaan aanstaande dinsdag met de familie in gesprek zodat Roelof weer het verhaal over deze familie kan schrijven.
De mensen zijn ontzettend blij dat ze zo geholpen worden, ook de buren die al in een nieuw huisje wonen leven met ze mee en helpen een beetje. Het gaat gewoon goed volgens mij.
Kanjer van de week is Csaba. Met zulk weer starten met de bouw. . . wie doet het hem na?
Maarten Koel
Voorzitter Stichting Promotie
