Voorwoord
Een korte samenvatting van het leven van Augustin en Eva Kovacs. Wanneer men de omstandigheden ziet waarin deze mensen leven, komen er vragen in ons op van: “Hoe zijn zij in een dergelijke situatie beland? Hoe oud zullen deze mensen zijn?”
Ik heb getracht het onderstaande zo goed mogelijk samen te stellen, maar ben mij er van bewust dat er vragen over zullen blijven.
Roelof Bus
Augustin en Eva Kovacs
Augustijn (foto links) is geboren in Roemenië, in de plaats Beica de Jos. Ongeveer tien kilometer zuidoostelijk van de plaats Reghin. Hij is 57 jaar oud, geboren in het jaar 1953.
Hij is ‘getrouwd’ in 1969 met Eva (foto rechts). Zij was 14 jaar oud toen Augustin met haar trouwde. Eva is geboren in 1955. Zij is geboren en opgegroeid in de plaats Tusnad, in de streek Harghita, ongeveer 160 kilometer van Reghin.
Afbeelding 1: kaart van Roemenie met in het geel aangegeven de provincie Mureş.
Afbeelding 2: kaart van de provincie Mures met in het rood aangegeven de gemeente Beica de Jos.
Afbeelding 3: Kaart van Roemenie met in het rood aangegeven de provincie Harghita.
Augustin ontmoette haar doordat hij werkte vlak bij haar huis. Zij beviel hem en hij ‘stal’ haar, zoals zigeuners dat wel zeggen. Hij kreeg toestemming om haar mee te nemen. Dit gaat een beetje anders dan een huwelijk zoals wij dat gewend zijn.
Eva kwam uit een gezin van vier broers en vijf zusters. Het afscheid viel haar zwaar, ze herinnert zich nog goed dat ze moest huilen, maar ze trouwde met een goede man. Augustin was rustig en kalm. Ze vertrouwde hem. Ze gingen wonen in zijn ouderlijk huis in Beica de Jos. Al spoedig kwamen een aantal zussen en broers bij hen wonen, aangezien de omstandigheden beter waren in deze streek. En zeker het huis dat ze met hun allen gingen huren. Het was een goed en proper huis.
Zij hebben vijf kinderen. In 1977 kregen ze hun eerste kind, Addy die nu naast hun woont. Een jaar later werd Eva geboren. Rodica was de derde, daarna kwam Carmen en tenslotte een tweede zoon Kosti. De relatie tussen ouders en kinderen is goed. Rodica die vlak bij hun woont heeft het relatief beter aangezien haar man in Spanje werk heeft kunnen vinden. De jongste zoon Kosti leeft in Consisoria, een erg arm zigeunerwijkje.
Augustin en Evan hebben ongeveer 20 jaar gewoond in Beica de Jos. In 1989 vertrokken zij aangezien ze aan een erg drukke weg woonden en de bevolking in die streek hoofdzakelijk Hongaars sprekend was. Hun oudste kind Addy was toen 12 jaar oud.
Ze vertrokken naar de plaats Solovastru, vijf kilometer oostelijk van Reghin. Op de plaats waar ze tot op heden ‘wonen’, stond een erg oud stenen huis. Het was dusdanig slecht dat Augustin besloot deze bouwval te slopen en een nieuwe houten huis te bouwen. Dit ging echter niet goed, het huis was niet sterk genoeg en stortte in. Zij leven nu al jaren onder deze schotten (zie foto beneden)!
Addy ontmoette ondertussen Maria en trouwde met haar. Hij ging wonen bij haar ouders in het centrum van Reghin. Met tegenzin woonde hij daar en toen hij de kans kreeg om wat te verdienen, bouwde hij een houten huisje naast die van zijn ouders in Solovastru (zie foto).
Het onheil bleef echter volgen… Addy verloor een been toen hij met verlof kwam uit het leger. Hij sprong uit een rijdende trein en kwam met een been op de rails terecht. Hij was toen twintig jaar oud; vastbesloten om uit de wereld van armoede te stappen en een goede baan te zoeken. Totdat deze tragedie plaats vond…
Nu zijn kans op werk vrijwel geheel verdwenen is, is hij genoodzaakt bij de supermarkten mensen om geld te vragen.
Terug naar Augustin en Eva.
Ze zien erg afgeleefd uit, de sporen van zorgen en moeite zijn van hun gezicht af te lezen. Wie had van te voren hun leeftijd kunnen schatten?
Wanneer Eva begint te vertellen over de hoogtepunten in haar leven dan duurt het even voordat ze vertelt dat ze blij is met haar kinderen en met de momenten dat ze ooit in een beter huis hebben gewoond waar zij veel mensen over de vloer kreeg. Dat vindt ze erg gezellig. Sinds zij in deze bouwval wonen komen er geen mensen meer. Het is echter te zien dat ze van gezelligheid houdt want zelfs in deze situatie nodigt ze mensen uit.
Een nieuw hoogtepunt is dat ze niet kan wachten dat het nieuwe huis, gesponsord vanuit Nederland, klaar is. Trots zegt ze dat ze het proper en schoon wil hebben. Voor de komende kerst!
Laagtepunt in haar leven was vooral de dood van haar moeder, twintig jaar geleden. Ze heeft nooit de kans gehad op de begrafenis te komen. Die was al achter de rug toen ze de brief ontving. Ze hield erg veel van haar moeder. Van haar vader kreeg ze als kind vaak slaag, iets wat ze nu bij haar kleinkinderen niet tolereert. Haar vader pleegde op 54 jarige leeftijd zelfmoord.
Augustin is ook dankbaar met zijn gezin, maar de laagtepunten overheersen. Hij is erg ziek! Hij ligt veel op bed.
Tien jaar geleden werkte hij in een houtfabriek. Bij een machine ontstond vuur en hij verbrandde zijn been. Op dit moment is zijn been helemaal zwart en moet worden afgezet. Verder heeft hij last van astma en heeft hij hartproblemen. Medicijnen zijn duur in Roemenie en dit maakt dat men andere alternatieven zoekt.
Een aantal maanden geleden lag hij nog twee maanden in het ziekenhuis herstellende van tbc. Daar kreeg hij ook te horen dat zijn lichaam versleten is en dat zijn been eraf moet.
Eva merkt op dat er nieuwe hoop is ontstaan door eindelijk een warm en droog huis. Zonder allerlei ongedierte.
De beslissing om ooit weg te gaan uit Beica de Jos was een goede beslissing. Zeker met de vooruitzicht dat God voorzien heeft in een nieuwe situatie. Dat geeft hoop!
Nawoord
Mensen hebben vaak de neiging om een passende verklaring te zoeken en te vinden waarom iemand in de put zit. In een uitzichtloze situatie zoals die van Augustin en Eva.
We zijn helaas niet vaak oplossingsgericht wanneer we denken te weten waarom iemand in die situatie zit en hebben dan een excuus om geen oplossing te bieden. Wij weten vaak precies hoe het niet moet.
We schrijven een stukje geschiedenis op deze aarde wanneer we besluiten mensen die helemaal vastgelopen zijn te helpen, onvoorwaardelijk, zonder een reden te zoeken om het niet te doen. Dan maken we het verschil in deze wereld!
Ik ben dankbaar dat bewogen mensen zich hebben ingezet tot realisatie van dit nieuwe onderkomen. Zij hebben de noodkreet gehoord…en geluisterd.
